Pozytywnie po drugiej stronie góry

Jestem kobietą, która ma już życia popołudnie, ale starość ignoruję na ile się da. Tytuł bloga odnosi się do tego, że jeżeli popatrzymy na życie jak na górę, to ja już schodzę ze swojej góry, a kto chodził po górach wie, że schodzi się trudniej. Jednak smęcę umiarkowanie, bo wolę się śmiać. A że potrafię się śmiać również z siebie to powodów do śmiechu mi nie brakuje. Na blogu piszę o swoich i nie swoich potyczkach z życiem.

sobota, 1 listopada 2014

„Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci”

Odwiedziłam groby bliskich. Zapaliłam światełko, ogrzałam serce płomykiem pamięci, postałam, pomilczałam. Szukałam w sobie zgody na to co nieuniknione a takie trudne. Bo w tej ostatniej drodze zawsze jesteśmy samotni, nawet jeżeli ktoś trzyma nas za rękę. Mijamy. Zostawiamy za sobą ostatnią rozpacz, ostatnią troskę o tych, co będą po nas płakać, ostatnie niezamknięte drzwi...

Pozytywnie po drugiej stronie góry

Szukaj na tym blogu

sobota, 1 listopada 2014

„Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci”

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Szukaj na tym blogu

Szukaj na tym blogu

sobota, 1 listopada 2014

„Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci”

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Szukaj na tym blogu

Subskrybuj