Pozytywnie po drugiej stronie góry

Jestem kobietą, która ma już życia popołudnie, ale starość ignoruję na ile się da. Tytuł bloga odnosi się do tego, że jeżeli popatrzymy na życie jak na górę, to ja już schodzę ze swojej góry, a kto chodził po górach wie, że schodzi się trudniej. Jednak smęcę umiarkowanie, bo wolę się śmiać. A że potrafię się śmiać również z siebie to powodów do śmiechu mi nie brakuje. Na blogu piszę o swoich i nie swoich potyczkach z życiem.

poniedziałek, 20 października 2014

Coś, żeby łatwiej było zapalić w sobie światełko

Dzisiejszy dzień spędziłam w pozycji horyzontalnej, zmieniając tylko boki. Trochę czytałam, trochę surfowałam po internecie, a w przerwach, między jednym a drugim, obserwowałam widoki za oknem. Ogarnęła mnie jesienna melancholia, bo świat strasznie poszarzał, i to w ciągu jednego dnia. Wczoraj jeszcze wszystko wyzłocone słońcem a dzisiaj... na niebie ciemne, postrzępione chmury i wiatr pozrywał ostatnie listki z mojej lipki. Nie da się ukryć, jesień idzie nie ma na to rady... No, to na pohybel jesiennym smutom, piękna piosenka, trochę koloru i magii, żeby łatwiej było zapalić w sobie światełko...