Kwiatki, kwiateczki

 

Donosiłam Wam uprzejmie, że ja to się cieszę byle czym? Jeżeli nie, to teraz donoszę, że tak właśnie jest. Najnowszy powód do radości sponsorują... koszule nocne, które wzięły na siebie obowiązek pilnego uszczęśliwienia mojej steranej życiem osoby. A pocieszenia wymagałam na gwałt, bo ostatnie dni dały mi okropnie w kość.

Serce tłukło się w klatce z piersiami jak przestraszony ptak, więc co chwila brałam miarę na trumnę, bo a nuż Pan Bozia mnie wysłuchał i pilnie na mnie oczekuje. W tym miejscu muszę wyjaśnić, że kiedyś przestraszona diagnozą lekarską, że nie będę mogła chodzić, wyraziłam chęć  odmeldowania się z tego świata, zanim choroba posadzi mnie na wózku. I wtedy pomyślałam, że chciałabym, jak mój Tata, umrzeć na serce nie robiąc przy tym zbędnego zachodu.  Ale na miły Bóg, mnie się nie śpieszy! Szczególnie, że ciągle jeszcze chodzę. A trzeba było słuchać przestrogi: "Uważaj czego sobie życzysz, bo może się spełnić". Jakbym słuchała to w chwili paniki zamiast życzyć sobie zawału powinnam się modlić o dużo cierpliwości oraz konta z mnóstwem zer poprzedzonych ładnymi cyferkami. To nie, wyskoczyłam przed szereg z tym układaniem Panu Bogu planów i teraz się boję. Na domiar złego oblepiły mnie różne listopadowe smutki, bo jak człowiek pod tytułem "ja" ma dużo czasu to wymyśla czarne scenariusze. Dlatego nie ma się czemu dziwić, że poziom optymizmu spadł mi dużo poniżej akceptowalnych wartości. A mnie na bycie nieszczęśliwą nie stać, bo nie ma chętnych, którzy chcieliby mnie pocieszać. Mąż tak się boi zostać wdowcem, że nie przyjmuje do wiadomości, że coś ze mną może być nie tak, więc na pocieszyciela się nie nadaje. Powiedzmy sobie szczerze, mężczyźni a szczególnie mężowie to marny materiał na pocieszyciela. No, chyba że kochanek, ale tego na stanie nie posiadam i raczej na posiadanie się nie zanosi. Na córce zawisnąć nie mogę, bo dziecko nie zrobiło mi żadnej krzywdy, żebym za karę zatruwała mu życie. Reszta moich najbliższych i tych trochę dalszych ludzi widzi we mnie babę herod, co to się kulom nie kłania, więc sama sobie poradzi. Trudno image zobowiązuje. A obcych ludzi zaczepiać ze swoim nieszczęściem nie wypada, bo każdy ma swojego bolicosia, więc mojego nie potrzebuje. Wychodzi więc na to, że sama muszę robić na etacie pocieszyciela. Leżałam więc równiutko jak ten trupek w łóżeczku i myślałam, czym by tu się uszczęśliwić. Zawartość lodówki skreśliłam już na wstępie, bo ile można pocieszać się żarciem. Niestety wszystko co wymyśliłam było chwilowo poza zasięgiem.  Zadałam więc sobie pytanie pomocnicze, bo usmarkać się i płakać, to zawsze zdążę. Czego ci Basiu teraz potrzeba? - spytałam uprzejmie, bo czasami nawet dla siebie jestem miła. Głupie pytanie - odpowiedziało nieuprzejmie moje alter ego - wiadomo przecież, że najbardziej potrzebuję lepiej się poczuć. Ale jak to zrobić skoro wredny organizm nachalnie zapoznaje mnie z tym z czego się składa i coraz częściej odmawia służebności? No nie wiem, za głupia na to jestem. Dlatego postanowiłam, że trzeba olać to co w środku i zająć się tym co na wierzchu. I tak drogą dedukcji doszłam do wniosku, że żeby lepiej się poczuć potrzebuję ładnej koszulki, w której będę se mogła elegancko chorować. A potem to już trzeba było tylko tę potrzebę zrealizować. Uwinęłam się raz dwa, bo internety pełne są ładnych koszulek i działających biegusiem panów kurierów. I teraz nie tylko uradowana jestem ogromnie, ale też ukwiecona wiosennie niczym rabatka cioci Helenki. Także zanim na mnie postawią kwiateczki, to jeszcze sobie troszkę pożyję obleczona w kwieciste szmatki. I nawet mogę powiedzieć zgodnie z prawdą, że wyglądam kwitnąco. A jak wygląda się kwitnąco, to nie może być źle i tego będę się trzymać. Wy moje miłe też trzymajcie się tego, że nie jest tak źle, jak się wydaje i kiedyś na pewno będzie lepiej. I tego Wam i sobie życzę.

Ponieważ głupio pokazywać się publicznie w nocnej koszuli, to prezentuję Wam cudnej urody kwiateczki na zakupionych koszulkach tylko fragmentarycznie. I na dzisiaj to by było na tyle.