Znowu listopad

Znowu listopad i zaczynający go Dzień Wszystkich Świętych, a po nim Zaduszki. Dwa dni w roku kiedy tłumnie odwiedzamy cmentarze i wspominamy tych, co odeszli za niewidzianą granicę jaka dzieli życie od śmierci. W tym roku cmentarze zamknięte, bo rząd nagle się ocknął i w przededniu święta zakazał wstępu. Trudno, jakoś to zniosę i pójdę kiedy indziej, pomyślałam.

Ale dzisiaj, gdy wyszłam na spacer, nogi same mnie zaniosły pod cmentarz, na którym pochowani są moi Bliscy. Pod zamkniętą bramą stało wiele zapalonych zniczy i kilka osób. Pożałowałam, że nie wzięłam ze sobą znicza, ale mężczyzna, który to usłyszał, sięgnął do torby i podał mi lampkę, żebym mogła zapalić światełko pamięci. Zrobiło mi się cieplej na sercu. Wzruszył mnie ten gest wsparcia i ludzkiej solidarności.  Wszyscy dzielimy jeden los, a tak często o tym zapominamy. Czasami tak niewiele trzeba, żeby okazać drugiemu człowiekowi trochę życzliwości. Postaram się podać dalej, bo tylko tak da się jakoś żyć na tym nie najlepszym ze światów.

A po tamtej stronie przybyła mi jeszcze jedna bliska osoba. 5 marca tego roku zmarła Pani Helena, moja podopieczna ze Stowarzyszenia mali bracia Ubogich. Kiedyś już pisałam o Pani Helenie, bo była ważna i obecna w moim życiu przez wiele lat. Przegadałyśmy setki godzin i dałyśmy sobie wzajemnie dużo wsparcia i życzliwości. Ona trochę mi matkowała. Ja dawałam jej swój czas i sympatię. Łączyła nas też miłość do książek i upodobanie do mędrkowania. Pani Helena była bardzo inteligentną, ciekawą świata kobietą, serdecznym i dobrym człowiekiem. Pod koniec życia długo i ciężko chorowała. Podpięta do respiratora leżała w klatce swojego bezwładnego ciała i przez wiele miesięcy, z pełną świadomością umierała na raty. Piekło uwięzienia we własnym ciele i śmierć przez uduszenie, to były dwie rzeczy, których bała się najbardziej. I to  właśnie Ją spotkało. Kiedy rozmawiałyśmy o śmierci,  często mówiła, że jak będzie bardzo niedołężna, to odmelduje się z tego świata na własnych warunkach przy pomocy garści tabletek. Nie była w stanie tego zrobić. Nie wiem, co czuła i o czym myślała przez te długie godziny w szpitalnych salach. Mogę się tylko domyślać, jak wielkie było jej cierpienie. Nie miałam odwagi zobaczyć tego na własne oczy, bo w czasie, gdy chorowała,  też miałam bardzo ciężki okres. Zmagałam się z chorobami i byłam w złej kondycji psychicznej. Zanim zdążyłam wydobrzeć Ona zdążyła umrzeć. Nie pożegnałyśmy się i już na zawsze nasze sprawy pozostaną niedomknięte. Bedę o Niej pamiętać, bo dobrych ludzi się nie zapomina. TU   jest link do posta, w którym opisałam naszą relację. 

"Umar­łych wiecz­ność do­tąd trwa,/ do­kąd pa­mię­cią się im pła­ci./ Chwiej­na wa­lu­ta. Nie ma dnia,/ by ktoś wiecz­no­ści swej nie tra­cił."

I na dzisiaj to by było na tyle.

 

Obrazki złowione w sieci.