Matki

Matka to przez wiele lat najważniejsza osoba w życiu dziecka, która na zawsze zapisuje w nim swój ślad. To ona tworzy świat wokół dziecka i daje mu podwaliny na całe jego życie. To jaka jest bardzo rzutuje na to na jakiego człowieka wyrośnie jej dziecko. Relacja matka-córka jest bardzo szczególną relacją. Psychologowie twierdzą, że matka-córka to najtrudniejszy z ludzkich związków, trudniejszy nawet niż relacja pomiędzy synową i teściową. Do końca naszego życia mamy w sobie obraz matki. Jedne z nas przez naśladownictwo, tęsknotę za matką, a czasami wręcz idealizowanie jej. Inne poprzez negację i starania, żeby Boże broń w niczym nie przypominać swojej matki. Czasami obie te postawy się mieszają, bo w końcu dojrzewamy do tego, żeby przyznać, że nic nie jest zero-jedynkowe.

Chcemy czy nie to zawsze będziemy częścią naszej matki. Gdy same zostajemy matkami doświadczamy jak trudna to rola; być dobrą matką.

Moje relacje z Mamą były bardzo bliskie. W dzieciństwie bardzo ją kochałam, idealizowałam i podziwiałam za to, że jest taka dobra i wszystkim pomaga, ale bardzo brakowało mi jej uwagi, czułości, akceptacji. Wiem, że mnie kochała, ale nie czułam się kochana. Niestety. Byłam zaopiekowana, bo nigdy nie brakowało mi jedzenia, czystych ubrań, zainteresowania sprawami związanymi z moją nauką. Jednak czułam się potwornie samotna i wyobcowana. Nie miałam śmiałości, żeby się poskarżyć, bo przecież wiedziałam, że Mama jest taka zapracowana, zmęczona, więc moje pretensje mogłyby ją tylko zasmucić albo zezłościć. Nie chciałam ani jednego, ani drugiego, więc radziłam sobie sama. Zawsze lgnęłam do ludzi, więc z łatwością znalazłam osoby, które zaspokajały moją tęsknotę za byciem kochaną i akceptowaną. Miałam Panią Bogumiłę i Mamunięmłodunię. 

Bo w moim życiu przez długi czas dwie kobiety traktowałam jak matki. Moją rodzoną Mamę nazywałam w dzieciństwie Mamuniąstarunią, a do młodej dziewczyny, która wynajmowała pokój w naszym domu, mówiłam Mamuniumłoduniu. Obie akceptowały tę sytuację, bo jedna była samotna i realizowała się w zastępczym macierzyństwie, a druga mogła odpocząć od dziecka, które dopraszało się o uwagę. Taka sytuacja trwała wiele lat, nawet wtedy, gdy przyłatana matka się wyprowadziła, a ja dorosłam. Moja Mama i Alina zachowały serdeczne kontakty, bo Mama była osobą, którą dobrze było mieć przy sobie. 

Kochałam je obie, ale obie jakoś mnie zawiodły. Jedna wcześniej, druga dużo później, ale też boleśnie. Nie mam pretensji, bo dały mi tyle ile dać mogły. Jestem im bardzo wdzięczna za to co od nich dostałam i czego się dzięki nim nauczyłam. Tak to już jest, że nawet kochając kogoś można go ranić. I nie na darmo się mówi, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane. Zawsze dziwię się, gdy matki twierdzą, że były najlepszymi matkami, że ich dzieci dostały od nich wszystko co najlepsze i tylko to. Dziwię się, bo ja tak nie mam. Często zastanawiam się, jakie są moje winy wobec córki, czy nie dodałam jej jakichś ciężarów, które teraz musi nieść przez życie. Bo pamiętam, że przecież moja Mama też chciała dla mnie jak najlepiej, co nie zmienia faktu, że oprócz miłości i opieki dorzuciła mi jeszcze garba, który utrudniał mi życie. Spytałam córkę czym wobec niej zawiniłam, ale wspaniałomyślnie ze wszystkiego mnie rozgrzeszyła. Wiem, że nie byłam bez skazy. Unikając błędów mojej Mamy robiłam swoje. Po prostu mam dobre i mądre dziecko, które wie, że zawsze było kochane najbardziej na świecie, a moje błędy, niedopatrzenia wynikały z mojej ludzkiej ułomności i przeciążenia życiem, które łatwe nie było. I to co się zdarzyło, to się zdarzyło, ale najbardziej trzeba pamiętać miłość i tylko miłość. Tak myślę też o moich matkach: tej prawdziwej i tej przyłatanej.

Kiedy przeglądałam ostatnio stare zdjęcia odkryłam coś czego nie widziałam przez wiele minionych lat. Spędzałam z Mamą dużo czasu i byłam z nią aż do jej śmierci, więc wydawało mi się, że ją znam i wiele o niej wiem, ale dopiero teraz zobaczyłam w jej oczach ten smutek.  

Tylko na jednym ze zdjęć uśmiecha się i patrzy pogodnie przed siebie. Byłam aż tak ślepa, czy ona dobrze ukrywała swój smutek? Na rodzinnych zdjęciach z późniejszego okresu też jest trochę nieobecna, zamyślona i nawet jak się uśmiecha to w oczach ma smutek. 

Przecież pamiętam, że lubiła się śmiać, nie wyglądała na nieszczęśliwą, nie była płaczliwa. Nawet po śmierci Taty nie obnosiła się z żałobą...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na zdjęciu poniżej Mama ma 48 lat, wciąż jest młodą kobietą, ale zaufania do życia i radości jej nie przybyło. Miała męża, który ją kochał i dbał o rodzinę, miała troje zdrowych dzieci, ludzie ją szanowali, była bardzo pracowita i uczynna, wreszcie miała własny, nowy dom, to dlaczego nie umiała się tym cieszyć? Co było przyczyną tego smutku i rozczarowania życiem? Nie wiem i już się nie dowiem. Bardzo kochałam i kocham moją Mamę. Boli mnie to, że nie czuła się szczęśliwa. Zasługiwała na wszystko co dobre, bo sama była dobra, chociaż jak każdy miała wady i popełniała błędy. 

 

 

 

 

 

 

O mojej przyłatanej matce napiszę innym razem, bo to długa i nieprosta historia. Przez wiele lat w Dniu Matki zanosiłam jej kwiatka, bo byłam wdzięczna za to jak traktowała mnie w dzieciństwie. Dzisiaj musi mi wystarczyć serdeczna pamięć. Nawet nie mogę zapalić jej świeczki, bo jej bezimienny grób znajduje się poza Lublinem. Przerysowałam w programie graficznym jej zdjęcie, które bardzo oddaje to jaka była.

 

 

 

W Dzień Matki w szczególny sposób pamiętam, o tych które mnie ukształtowały, bo "Umarłych wieczność dotąd trwa,
dokąd pamięcią się im płaci.", a ja chcę, żeby wciąż ze mną były. I na dzisiaj to by było na tyle.