Życie to tylko krótka kreseczka...

 

Dawno mnie tutaj nie było, bo intensywnie zajmowałam się swoją kreseczką. Ale dziś chcę się podzielić pięknym wierszem Lindy Ellis, którego wolne tłumaczenie znalazłam

w internetowej sieci.

Myślnik

Czytałem o Mężczyźnie który przemawiał na pogrzebie Przyjaciela.
Nawiązywał On do Dat na pomniku .. do Pierwszej ….i do Ostatniej.

Zauważył ze najpierw była Data Urodzenia a o następnej dacie mówił ze łzami w oczach, ale powiedział ze najważniejszym tu jest ta kreseczka/myślnik pomiędzy tymi Datami.

Ten myślnik reprezentuje bowiem cały okres życia na ziemi.
I teraz tylko Ci bliscy wiedza jaką wartość ma ta krotka kreseczka.

Nie ma żadnego znaczenia ile posiadamy, samochodów….domów… pieniędzy.
Ważne jest jak żyjemy i kochamy i jak przezywamy Nasz Myślnik.

A wiec, zastanów się nad tym długo i mocno.
Czy są rzeczy które chciałbyś zmienić?
Przecież nie wiesz ile masz czasu aby ciągle być w stanie coś zmienić.

Jeśli byśmy tylko potrafili zwolnić tempo życia na tyle
aby się zastanowić co jest prawdziwe i wartościowe i zawsze starali się zrozumieć co inni ludzie czuja.

Nie bądźmy więc tacy skorzy do złości i bądźmy częściej wdzięczni, kochajmy ludzi których napotykamy w naszym życiu bardziej niż kiedykolwiek.

Szanujmy innych i częściej się uśmiechajmy pamiętając o tym że ten skromny myślnik może trwać jedynie chwile.

A teraz pomyśl, kiedy odczytają mowę na Twoim pogrzebie i rozważa przebieg Twojego życia….

Czy byłbyś dumny ze wszystkich wspomnianych zdarzeń i ocen jak ty przeżyłeś SWÓJ myślnik.

obrazek znaleziony w sieci  

Mam wolne

Witajcie. Nie ma mnie w sieci, bo, zamiast znowu narzekać na brak czasu, wzięłam sobie wolne. Siedzę cicho w swoim grajdołku z dala od świata, ale poza tym u mnie bez zmian. Żyję. Dziękuję Wam za troskę i pamięć. Odezwę się jak zatęsknię za zabawą w blogowanie a na razie serdecznie pozdrawiam i zostawiam Was ze słowami Phila Bosmansa i piękną piosenką, która od jakiegoś czasu codziennie mi towarzyszy.

* * *

Codziennie słyszy się: „Nie mam czasu”.
Jeszcze nigdy nie było tylu zagonionych ludzi.
Wszyscy mamy straszliwie dużo do zrobienia.
Jeszcze nigdy nie było tylu ludzi nie mających czasu,
a także nie było takiej samotności.
Ojcowie i matki czekają często bezskutecznie
na odwiedziny swoich dzieci: Te nie mają czasu.
Chorzy i starzy widzą zdrowych i młodych
mijających ich w pędzie: Ci się spieszą.
Małżonkowie stają się dla siebie obcy:
Nie mają dla siebie nawzajem czasu.
Dlaczego mamy tak mało czasu?
Wciąż myślimy o tym, co chcemy jeszcze mieć,
co powinniśmy jeszcze zrobić, czego dokonać.
W ten sposób nasze życie jest w pełni zaplanowane.
Dlatego proponuję: Uwolnij się od tej presji.
Zrób sobie przerwę, weź wolne.
Raz świadomie nic nie rób! Uspokój się, wycisz.
Z  ciszy wyrastają drobne gesty sympatii,
które wymagają o wiele mniej czasu, niż myślimy:
dobre słowo, słuchanie pełne zrozumienia,
pocałunek wdzięczności, drobny prezent, gest.
Usuń ze swego życia zabójcze „Nie mam czasu”.
Przerwij mordercze tempo.
Znajdź czas, aby być dobrym człowiekiem
dla swych bliźnich.

obrazek złowiony w sieci

Ścigam się z czasem

Od mojego ostatniego wpisu minął tydzień... a ja znów nie wiem kiedy to zleciało. Ale jednego jestem pewna – za szybko i czuję się jak chomik w kręciołku. A że szkoda życia na bieganie w pogoni za własnym ogonem,to muszę coś z tym zrobić... tylko nie wiem co. Bo jak przejść na tryb slow life i żyć wreszcie w swoim własnym tempie, kiedy życie ciągle mówi „sprawdzam”? Wiecie? Bo ja nie, jeszcze nie…

Pocieszam się więc, że wszystko dzieje się po coś i wszystko ma znaczenie, nawet jak nam się wydaje, że nasze życie powinno wyglądać zupełnie inaczej...

Pozdrawiam Was słonecznie serdecznie i zostawiam w prezencie bajkę.

* * *

Bajki - Przypowieści o życiu

W przypowieści każdy głos ma jednakową moc i niemy kamień może powiedzieć tyle samo, co trajkocząca papuga, a maluteńka mrówka może przenieść większą myśl, niż cała karawana wielbłądów.
Podobnie jest w życiu – najdrobniejsze wydarzenia czasem mówią więcej, niż te wybitne. A nawet brak wydarzenia niewątpliwie o czymś mówi.
Przypuśćmy, że nie byłem w Nowej Zelandii. Jest to fakt równie poważny i zmuszający do refleksji, jak ten, że ty byłeś tam wielokrotnie. Dlaczego ja tam nie byłem? Nie chciałem? Nie mogłem? Albo może dlatego, że w tym czasie byłem na Madagaskarze? W moim przypadku jest wiele odpowiedzi, w twoim jest tylko jedna: byłeś w Nowej Zelandii.
I podobnie, jak źdźbło trawy w przypowieści nie ruszając się z miejsca może powiedzieć tyle samo, co orzeł, który obleciał kulę ziemską – również wydarzenia ze zwykłego życia mogą opowiedzieć o czymś niezwykłym.

Bo życie to całkiem niezwykła rzecz, nawet jeśli wygląda całkiem zwyczajnie.

autor: F.Kriwin

obrazek złowiony w sieci

Słowo na niedzielę

Powtarzam za Frommem:

 

„Najważniejszą dziedziną, w której człowiek może coś dać człowiekowi, nie jest sfera rzeczy materialnych, lecz ściśle ludzkich. Co daje jeden człowiek drugiemu? Daje siebie, to, co jest w nim najcenniejsze, daje swoje życie. Nie musi to oczywiście oznaczać, że poświęca swoje życie dla drugiego człowieka, lecz że daje mu to, co jest w nim żywe; daje swoją radość, swoje zainteresowanie, zrozumienie, swoją wiedzę, humor i swój smutek. W ten sposób, dając swoje życie, wzbogaca drugiego człowieka, wzmaga poczucie jego istnienia, wzmagając zarazem poczucie własnego istnienia. Nie daje po to, aby otrzymać; dawanie samo w sobie jest doskonałą radością.”

Słucham rad  o. Adama Szustaka

Poczytajcie, posłuchajcie i miejcie się dobrze, jako i ja się mam.

obrazek złowiony w sieci

Lubię takich ludzi i podobają mi się ich pomysły

W świecie rozbuchanego konsumpcjonizmu, w którym pytanie: „Mieć czy być?” już dawno straciło na aktualności bo, jak powszechnie wiadomo, dzisiaj być jest równoznaczne z mieć, więc sposób życia Raphaela Fellmera może dziwić.

Poczytajcie 

Może nie wszystko jeszcze stracone... Mam nadzieję, chcę ją mieć, bo współcześnie propagowany sposób na życie - w którym człowiek stał się wyłącznie środkiem produkcji i konsumentem a ekonomia i kult pieniądza obowiązującą religią - jest dla mnie nie do przyjęcia. Będę więc kibicować idealistycznie nastawionym „dziwakom”,którzy udowadniają, że można przywrócić ludzkiemu życiu normalne proporcje.