Możesz mi wszystko opowiedzieć

źródło: internet

 Rzadko kto nie ma takiego doświadczenia, że stał się powiernikiem dla zupełnie obcego człowieka. Mnie wiele razy zdarzyło się wysłuchać czyjejś bardzo osobistej historii przy okazji czekania w kolejce, w podróży albo podczas przypadkowo nawiązanej rozmowy. 

Przed światem polityki nie uciekniesz

Jak wielokrotnie donosiłam od dłuższego czasu światem interesuję się umiarkowanie. Nie mój ci on, bo coraz mniej go rozumiem i coraz mniej mi się podoba. Jednak wciąż się przekonuję, że nie da się przed nim uciec. A już na pewno nie da się uciec przed polityką Tym razem wieści o polityce i świecie dopadły mnie znienacka, w książce.

Życie wewnętrzne i foty

Do napisania tego posta skłoniła mnie rozmowa ze znajomą, która ma mi za złe, że "świat się wlali", a ja kręcę się wyłącznie wokół swoich spraw i cieszę się z "pierdół". Na dodatek, jakby tego było mało, wcale nie wstydzę się swojego braku zaangażowania w powszechne biadolenie i martwienie się o wszystko. No nie wstydzę się, bo bezwstydnie żyję po swojemu i nie udaję, że jestem lepsza niż jestem. Jakiś czas temu zdecydowałam, że będę zajmowała się głównie sobą, bo nikt tego za mnie nie zrobi, a sprawy, na które nie mam wpływu, zostawię na boku.

Otulanie

Otulić to owinąć, okryć, otoczyć coś lub kogoś czymś w celu ochrony. Można otulić kogoś dobrym słowem, czułą myślą, ciepłym okryciem. 

Dzisiaj pierwszy dzień kalendarzowej jesieni, czasu kiedy otulanie bardzo się przydaje, ale ja dziś chcę opowiedzieć o trochę innym otulaniu.

Jakiś czas temu spotkałam na moim osiedlu kilka Pan, które otulały drzewa girlandami szydełkowych kwiatków, zakładały na ławki kolorowe szaliki. I przy okazji upamiętniły też 175 rocznicę urodzin i 100 rocznicę śmierci Bolesława Prusa patrona pobliskiej szkoły. Na ławkach obok wizerunku pisarza znalazły się postacie nawiązujące do jego książek: Lalka, Faraon, Antek. 

Nie dzieje się nic, bo nic się nie dzieje

Dawno nie zaglądałam na bloga, bo jakoś nie chce mi się pisać i Blogger mnie złości. Lato rozleniwiło mnie zupełnie, więc żyję sobie nieśpiesznie zawieszona między tym co jest a tym co było. Jest tak jak w tytule tego posta - nie dzieje się nic, bo nic się nie dzieje. Stare bidy wciąż ze mną są, ale nowych na szczęście nie ma. Staram się nie wybiegać myślami w przyszłość, bo coś mi się wydaje, że lepiej to już było. Kontempluję codzienność i wyłuskuję z niej radosne momenty, żeby móc się nią cieszyć.