Jesień i dwie jesieniary

Kocham jesień za jej pełnię, bo w jesieni jest wszystko; jest życie, jest umieranie, jest pełnia kolorów i monochromatyczność, cudne niebo w kolorze szarości i fioletów, siwe mgły i szelest wiatru w suchych liściach. Jesienne pejzaże wywołują u mnie ogromną radość i zachwyt, prawie ekstazę, która pozwala ignorować fizyczny ból, odzywający się podczas długich spacerów. Przyglądając się cudom natury odczuwam prawdziwe szczęście. Uważam, że piękno, tak jak miłość, pozwala doświadczać pełni, zbliża do Boga.

Żeby zachować na dłużej malunki przyrody robię zdjęcia, dużo zdjęć. Mam z tego podwójną przyjemność, że widzę i że utrwalam po swojemu piękno natury. Czasami przyjemność jest potrójna, gdy w spacerach towarzyszy mi córka. Marta też lubi długie spacery i robienie zdjęć. Bardzo cenię sobie ten wspólny czas i jestem wdzięczna dziecku i losowi.

To kilka zdjęć, które zrobiła Marta.

A to czas zatrzymany migawką aparatu przeze mnie. 

 

 

Jesteśmy jesienniary cieszące się naturą. Tego samego dnia strzeliłyśmy sobie z córką selfie. Ja, starsza pani w jesieni życia z liściem na głowie. Ona, kobieta w tzw. kwiecie wieku. Ona wygląda tak, jak ja bym chciała wyglądać, ale 22 lata różnicy robią swoje i jak mówią Czesi: to se ne vrati Musi mi wystarczyć przyjemność z patrzenia na moją progeniturę. Fajnie jest mieć takie fajne dziecko, fajne nie tylko z urody, wiem piszę masło maślane, ale taka jest prawda.

 

Na koniec posta jesienna piosenka z mojego dzieciństwa, którą lubię sobie nucić. I na dzisiaj to byłoby na tyle.

Wspominki

 

Kolejny listopad, miesiąc nostalgii, zadumy i wspomnień o tych, którzy już po tamtej stronie. Najpierw Dzień Wszystkich Świętych, potem Zaduszki, które lubię bardziej. Tegoroczne święta spędziłam podobnie jak wiele innych w minionych latach. We Wszystkich Świętych byliśmy na grobach całą rodziną, a w Zaduszki pojechałam na cmentarz tylko z córką. Dobrze nam się wspominało, trochę z tęsknotą, trochę z uśmiechem. Wieczorem miałam pójść na cmentarz ze starszym wnukiem, ale zabrakło mi sił. 

W nocy po Zaduszkach przyśnił mi się dziadek Michał, ojciec mojego taty. Znowu byłam u dziadków na Noworybnej, siedziałam przy oknie i wyglądałam na ulicę. Do pokoju wszedł dziadek, spojrzał na mnie, a w jego spojrzeniu było zdziwienie.

- Bajka co ty tu robisz? - spytał.

- Przyszłam na truskawki.

- Skąd ci wezmę truskawki w listopadzie?

- Babcia mi dawała, bo muszę jeść dużo witamin.

- Nie mam truskawek, mówiłem, jest listopad.

- Ale ja muszę, bo nie mam siły żyć - nie ustępowałam.

- Jak nie masz siły żyć to umrzyj. Ja tak zrobiłem - powiedział twardo. 

Ta rada tak bardzo mi się nie spodobała, że od razu się obudziłam, kończąc tym samym spotkanie z dziadkiem. Była czwarta nad ranem, w okienne szyby stukał deszcz.

 

Mój śpiący mózg odtworzył sytuację, która miała miejsce, gdy miałam siedem lat, ale dodał swój komentarz, bo na jawie dziadek nie udzielał mi tak drastycznych rad. Nie wiem, jak to się stało, że zapamiętałam tak prozaiczną sytuację, jaką było wyglądanie przez okno i jedzenie truskawek w mieszkaniu dziadków na Starym Mieście. Dlaczego sytuacja nie nacechowana jakimś znaczącym ładunkiem emocjonalnym zapisała się w mojej głowie na ponad pięćdziesiąt lat i widzę, jak na filmie, siedmioletnią dziewczynkę patrzącą na ulicę i jedzącą wielkie, czerwone truskawki. Może stało się tak, bo wizyta u dziadków była jakoś związana z chorobą dziadka, a ja intuicyjnie czułam strach babci, podenerwowanie mamy. Nie wiem, mogę się tylko domyślać. 

Dziadka Michała znałam głównie z opowiadań. Wiedziałam, że chorował na ziarnicę złośliwą, która w tamtym czasie była nieuleczalna. Gdy było już bardzo źle wezwał pogotowie i kazał zawieść się do szpitala, żeby oszczędzić rodzinie widoku umierającego, bezradnego człowieka. Znając diagnozę lekarz z pogotowia nie chciał go zabrać, ale dziadek postawił na swoim. Ledwie trzymając się na nogach poszedł do karetki i dał lekarzowi wybór, że albo zabiera go do szpitala, albo pod pierwszy most, bo on nie życzy sobie umierać na oczach wnuków. Lekarz skapitulował i odwiózł dziadka do szpitala. Po tygodniu dziadek zmarł, tak jak żył, czyli na swoich warunkach. 

 

Słuchając deszczu, zastanawiałam się co miał znaczyć ten sen. Wkurzyłam dziadka w zaświatach, bo za bardzo narzekam na starość i kiepski stan mojego organizmu? A może mój uśpiony mózg dał mi lekcję, przypominając, że życie wymaga wysiłku - nie chcesz się wysilać, to umieraj. Bo choć życie to krótka kreseczka pomiędzy dniem urodzin, a dniem śmierci, to wymaga od nas hartu ducha i kondycji maratończyka. Przyjęłam lekcję - w listopadzie nie ma słodkich truskawek, ale dopóki trwa życie trzeba cieszyć się każdym dniem. 

 

Brat przysłał mi stare zdjęcie dziadka Michała. Niestety bardzo zniszczone. Po przerobieniu przez AI zdjęcie jest lepszej jakości, ale zmienia się wyraz oczu dziadka, a w nich widzę spojrzenie mojego taty, więc żadnych przeróbek nie będzie.

 

                                                I na dzisiaj to by było na tyle.

Trzeba by coś napisać, więc piszę, będzie nudno, ale za to długo

zrodlo:internet

Trzeba by coś napisać, żeby blog całkiem nie zarósł pajęczynami, myślałam i na myśleniu minął mi miesiąc. Bo... o czym tu pisać jak u mnie nic ciekawego się nie dzieje? Dużo czytam, trochę piszę tylko dla siebie, coś tam dłubię na drutach, spaceruję jak serce pozwala, robię zdjęcia i rozwiązuję jolki, szyfrówki, szarady, oglądam z księciem małżonkiem długaśne seriale i słucham muzyki. Normalnie nuda pani kochana i emeryckie zajęcia, ale ja jakoś się nie nudzę. Czas szybko mija, bo czas pędzi, a ja się wlokę. 

Ale... skoro już weszłam na bloga i tak ględzę o niczym, to doniosę z kronikarskiego obowiązku, że w połowie września zachorowałam na covid.

Obsydian kamień alchemików i bab zaklinających rzeczywistość

Lubię przyglądać się światu, a jeszcze bardziej lubię odkrywać różne tajemnice. Odkrywca ze mnie tyci tyci, więc korzystam z wiedzy innych. Czytałam ostatnio biografię Johna Dee, XVI-wiecznego matematyka, astrologa, alchemika i zafascynowanego magią wizjonera, który był doradcą królowej Anglii Elżbiety I i jednym z autorów imperialnych sukcesów Anglii. Podobno to właśnie on był twórcą nazwy "Imperium Brytyjskie". John Dee był człowiekiem wszechstronnie wykształconym i perfekcyjnie łączył bycie badaczem nauk wszelakich z dogłębnym zainteresowaniem magią i poszukiwaniem kamienia filozoficznego. W jego historii jest też polski ślad, bo przez jakiś czas mieszkał w Krakowie i doradzał królowi Stefanowi Batoremu. A jak doradzał? Za pomocą obsydianowego lustra, które miało pokazywać wszystko co na ziemi, pod ziemią i na niebie oraz umożliwiało przepowiadanie przyszłości. 

Poczytałam i już wiem, że obsydian to kamień wulkaniczny, który powstaje na skutek szybkiego stygnięcia lawy w oceanicznych głębinach. Ta niezwykła, czarna skała miała służyć jako brama do światów równoległych i ukrytej wiedzy, a także do świata duchów. Obsydianowych luster używali Aztekowie i lustro, którego właścicielem był John Dee, pochodziło podobno z Meksyku. Obsydian odgrywał istotną rolę w wielu kulturach i był wykorzystywany nie tylko w praktykach religijnych i magicznych, ale także jako materiał na narzędzia i broń. Wiara w jego magiczną moc zakładała, że kamień ma moc odpędzania złych duchów zaś tych, którzy go posiadają, ma chronić przed złem we wszelkiej postaci. Ja ostatnio żyję w świecie trochę równoległym, więc wszelkie dziwy to moja bajka.

Co więcej, okazało się, że w mojej przepastnej szufladzie, w której trzymam biżuterię, mam  kilka caceniek z naturalnym obsydianem. Caceniek mam dużo, bo,  jak już uprzejmie donosiłam, im bardziej ubywa mi urody tym bardziej odwracam uwagę koralikami.

Teraz nie pozostaje mi nic innego jak włączyć magiczne myślenie, założyć srebrny pierścionek z obsydianem, czarny jak nocne niebo naszyjnik albo korale i poczekać aż ziści się wszystko co przypisuje się obsydianowi. No co? Dam szansę losowi, żeby mnie trochę uszczęśliwił. 

Sama uszczęśliwiam się nie tylko koralikami, ale też praktykowaniem słodkiego nicnierobienia i pstrykaniem zdjęć. A moje nocne niebo wygląda tak; schody do latającego spodka i księżyc. Na dole drzewo robi duże oczy.

I na dzisiaj to by było na tyle.

Żeby życie było znośne

"Chwilami życie bywa znośne" napisała moja ulubiona poetka, ale o tę znośość trzeba się postarać, więc się staram. Nie wszystkim podoba się moja metoda, bo ich zdaniem zbyt dziwaczna. Przyjaciółka  zaniepokojona moim wycofaniem zastanawiała się, czy nie mam depresji, bo teraz każdy smutek, dyskomfort, niezadowolenie, to od razu depresja. A mnie jest tylko smutno, że coraz mniej podoba mi się otaczający mnie świat. No nie podoba mi się, więc chronię się w kokonie swojej codzienności, bo tam jest bezpiecznie, tam mam parę powodów do radości. Korzystam z rady mojego ulubionego smutasa i trzymam się swoich chmur, mieszkam tam, a tu, czyli w ogólnie pojętym świecie, tylko bywam. Potrzebuję skupienia się na sobie, zamyślenia, grzebania we wspomnieniach i obłaskawiania bólu przemijania. 

Gwiazdy też gasną

Gwiezdny Pył- ArteDania

Kilkanaście lat temu przez nieprzypadkowy przypadek (nie ma przypadków tylko lekcje do odrobienia) trafiłam na bloga pt. "Bez odwrotu", którego autorką była Stardust, emigrantka z Polski osiadła w USA. Przez pierwsze kilka lat czytałam bloga, ale nie komentowałam, byłam takim podglądaczem, co było bardzo źle widziane przez autorkę. Gdy Star ogłosiła, że zamyka bloga, wpadłam w panikę, bo przez te lata bardzo polubiłam tę zadziorną, błyskotliwie inteligentną i przezabawną kobietę. Zestrachana napisałam do niej kilka słów o sobie, przyznałam się do podglądactwa i zapytałam na koniec, czy mogę utrzymać z nią kontakt. Po kilku dniach dostałam zaproszenie na jej zamkniętego bloga "Krok do obłędu" i tak rozpoczęła się nasza internetowa bliska znajomość ocierająca się o przyjaźń. Spotykałyśmy się na blogach, pisałyśmy do siebie maile i rozmawiałyśmy na WhatsAppie. Wiele się od niej nauczyłam, także o sobie. Często w żartach i całkiem poważnie mówiłam,  że jest moją mistrzynią. Była nadzwyczajną, piękną kobietą, która wiedziała czego chce od życia i potrafiła odważnie po to sięgać. Podziwiałam jej odwagę, uporządkowanie, zdroworozsądkowe podejście do życia, autoironię, samoświadomość,  wrażliwość, otwartość na ludzi, dużą wiedzę i ogromne poczucie humoru. Była pełna sprzeczności, bo z jednej strony bardzo wrażliwa i dobra, z drugiej strony bywała bezwzględna, apodyktyczna i bardzo krytyczna. Ubóstwiała mieć rację, ale potrafiła przyznać się do błędu. Bardzo się starała, żeby być sprawiedliwa w ocenie siebie i innych, różnie jej to wychodziło. Zdawała sobie sprawę z tego, że ma trudny charakter. Często mówiła,  że urodziła się już wkurwiona, a z czasem ten wkurw jej się utrwalił. Tak, Star potrafiła rzucić wulgarnym słowem, ale też potrafiła posługiwać się piękną polszczyzną. Miała niewątpliwy talent literacki, nietuzinkowe poczucie humoru i dużą wiedzę z różnych dziedzin. Jej wkurw był wynikiem bezkompromisowości, bo tak naprawdę była osobą szlachetną i mierziło ją wszystko co byle jakie, złe, niepasujące do jej wyobrażenia o tym, jak powinno się postępować. Wzbudzała skrajne emocje, więc przez jednych była podziwiana i lubiana, inni jej nienawidzili, ale rzadko kto przechodził obok niej obojętnie. Najbardziej nienawidziły Star te blogerki, które miały wszystkie jej wady, ale nie miały żadnej z jej zalet. Całkiem bezpodstawnie przypisywały jej montowanie jakiś blogowych wojenek, sądziły chyba wg siebie, bo Star miała odwagę mówić i działać wprost. Była bardzo impulsywna, czasem sarkastyczna i złośliwa, ale nie była podła, na pewno nie rozmyślnie. Nie zawsze się z nią zgadzałam, czasem iskrzyło, ale udało się nam nigdy nie pokłócić. A to jedna z naszych nocnych rozmów, gdy Star już wiedziała, że jej czas już się kończy.

Wiadomość o jej śmierci bardzo mnie zabolała, chociaż Star przygotowywała bliskie jej osoby na swoje odejście. Była troskliwa. Do końca decydowała jak chce żyć i odważnie wybrała, że nie chce na siłę przedłużać swojego życia kosztem jego jakości. Była mocarna w życiu, w chorobie i w umieraniu też. 

Zmarła nagle. Na wieść o dacie, gdy zatrzymało się jej serce, pomyślałam, że przyszedł po nią jej tata, którego bardzo kochała, a który odszedł kilka miesięcy po jej wyjeździe do USA. A jak wierzyć w wędrówkę dusz, to Wspaniały też wziął ja za rękę, tak jak ona trzymała jego dłoń, gdy odchodził z tego świata przed trzema laty. Przeżyli razem piękny kawałek życia, byli sobie pisani, więc jest szansa, że znowu się odnajdą. Star nie była religijna, ale bardzo wierzyła w miłość i w to, że jesteśmy wieczną energią.

Jestem wdzięczna Stardust-Marylce za wspólny czas, za śmiech do łez, za mądre rozmowy i dobre rady, za wsparcie i wielką życzliwość jaką mi okazywała. Będzie mi jej brakowało. Zachowam ją we wdzięcznej pamięci, bo była warta zapamiętania i rzeczywiście była gwiazdą, która roztaczała wokół siebie blask. A dalej to już tylko gwiezdny pył. 

I na dzisiaj to by było na tyle.

Jestem, ale gdzie indziej

Zrobiłam sobie wolne od pisania bloga i jednych zmartwiłam, a inni pewnie się ucieszyli. Tych, którzy się cieszyli sądząc,  że trafił mnie szlag,muszę rozczarować, bo żyję i mam się dobrze. Bez przesady z tym dobrze, ale nigdzie się nie wybieram. Anonimy mogą być rozczarowane, ale  cudze rozczarowanie to nie mój problem. Wystarczy, że muszę się zmagać się ze swoimi frustracjami, cudzych nie potrzebuję. Tych, których moja nieobecność zaniepokoiła, bardzo przepraszam. Nie chciałam nikogo zmartwić, ale już tak mam, że czasami potrzebuję pomilczeć, a już szczególnie gdy nie mam nic mądrego ani optymistycznego do powiedzenia. Przepraszam za brak  odpowiedzi na komentarze, ale najpierw miałam niesmak po wyborach, więc musiałam zrobić sobie reset, a teraz to już nie ma  sensu wracać do tego od czego uciekałam. 

Przegrała cała Poska... a mieliśmy szansę na lepszą przyszłość

Pierwsza moja myśl dzisiejszego poranka była taka jak tytuł posta - przegrała cała Polska, a mieliśmy szansę na lepszą przyszłość, druga przyniosła smutek i złość. Nie rozumiem moich rodaków i już nie chcę rozumieć, bo brzydzi mnie hipokryzja i skrajna głupota. Polska jest podzielona na pół, a nowy lokator pałacu prezydenckiego będzie te podziały utrwalał i podsycał. Spójrzcie na mapę, te regiony Polski, gdzie żyje się lepiej głosowały na Trzaskowskiego, tam gdzie biedniej najwięcej głosów dostał Nawrocki. Ludzie z tej pierwszej części Polski jakoś sobie poradzą, bo bogatemu zawsze łatwiej, ale Ci, którzy dzisiaj się cieszą, że wygrał ich kandydat, jeszcze gorzko zapłaczą, gdy odczują na sobie skutki swojego wyboru.

Z obowiązku się wypowiem...

Od dłuższego czasu siedzę cicho w swoim grajdołku, bo taką wybrałam taktykę, żeby było mi dobrze i żeby nie zwariować. To bardzo pragmatyczne wyjście, bo wariatów ci u nas dostatek, więc obejdzie się beze mnie, ale... czas jest szczególny, więc postanowiłam się wypowiedzieć w temacie wyborów. Po co? Z dwóch powodów. Po pierwsze z obowiązku, bo posłuchałam apeli, żeby w swoim środowisku przekonywać ludzi do udziału w wyborach. Blog to też moje środowisko, więc apeluję. Szansa jest, bo chociaż mało się udzielam, to wciąż jest wiele odsłon strony, więc może ktoś posłucha. Po drugie, odkąd prowadzę bloga pisałam o polityce, więc z kronikarskiego obowiązku wypada coś napisać o tegorocznych wyborach. 

Pitu pitu, ble ble ble...

Na początek posta trafna ilustracja muzyczna w wykonaniu kabaretu Jurki. Piosenka pasuje jak ulał, więc się nią posłużyłam.

 

Kiedyś już poruszałam temat prywatności, ale wracam do niego, bo zirytowała mnie rozmowa ze znajomą, która urządziła mi przesłuchanie na temat naszej wspólnej koleżanki. Ponieważ podczas przesłuchania nie współpracowałam, usłyszałam: "Coś ty taka tajemnicza? Nie bądź świnia, powiedz co wiesz." Nie powiedziałam i wyszłam na świnię, bo przy takich wścibskich babach przegrzewają mi się styki i szlag trafia resztki mojego dobrego wychowania. Koniec końców straciłam znajomą.

Trzeba by coś napisać, to napiszę o urodzie

Gdzie cię znowu wcięło? Nie dzwonisz, nie piszesz, co jest? - chciała wiedzieć zaniepokojona Dorota, która lubi ustawiać ludzi do pionu. - A co ma być, żyję - skwitowałam krótko, bo nie bardzo mam o czym opowiadać. Kontempluję moje nudne życie i nie narzekam, że jest jak jest. Oj tam, jakbym chciała to powód do narzekania bym znalazła, ale po co. Czas szybko mi leci, więc ani się obejrzałam jak od ostatniego wpisu na blogu minęło ponad dwa tygodnie. Trzeba by coś napisać, żeby blog nie zarósł pajęczynami, ale o czym tu pisać, jak u mnie wciąż gra stara płyta? Może z braku lepszych tematów napiszę kilka słów na temat urody, chociaż akurat urodą zajmuję się umiarkowanie, bo jestem realistką i mam w domu kilka luster.

Wiosenne przesilenie i moje nie chce mi się

 

Przyszła wiosna, przyroda budzi się do życia, ale ja jestem jakaś niemrawa jakby zahibernowana. Najlepiej się czuję jak niczego nie muszę robić i mogę polegiwać z książką albo chodzić na samotne spacery. Swoje nie chce mi się tłumaczę wiosennym przesileniem (nie bez przyczyny ludowe powiedzenie mówi, że cieszy się starzec jak przeżyje marzec) i kiepską kondycją fizyczną. Wytłumaczenie dobre jak każde inne, a lepiej brzmi niż powiedzenie, że jestem baba próżniak. Na moje szczęście książę małżonek akceptuje mnie w każdym wydaniu, więc mogę się lenić do woli. Jednak, jak jest za dobrze to nie jest dobrze, więc coraz częściej czuję, że nawet lenistwo mnie męczy. No taka ze mnie dziwna baba.

Zimowy marazm, czy cóś...

 Ostatnie dwa tygodnie walczyłam z Niechciejem, który podstępnie wlazł mi do chałupy i skutecznie gasił mój entuzjazm do życia. Myśliwski, do którego wróciłam kolejny raz, świetnie opisał stan, który mi towarzyszył. "Chociaż powiem panu, kiedy sobie uprzytomnię, że cały świat razem ze mną wstaje, myje się, ubiera, nieraz chce mi się z powrotem do łóżka położyć i przynajmniej ten raz nie wstać czy już nie wstać w ogóle. Jakby jakieś przekleństwo wisiało nad człowiekiem, że każdego dnia musi wstać, umyć się, ubrać. Od tego samego miałby prawo czuć się zniechęcony do całego dnia, mimo że dzień się dopiero zaczyna, i do wszystkiego, co się w tym dniu zdarzy czy nie zdarzy. A teraz niech pan sobie wyobrazi, że przez całe życie tak. Ile to razy nawstawaliśmy się, namyli,naubierali i po co?" 

No właśnie. I po co?

Mój wnusio kochany

 

 

 

 

 

Na pierwsze imię mam Daniel, na drugie amant

Dzisiaj mój starszy wnuk ma urodziny. Od 14 lat cieszę się, że jest, że jego życie toczy się obok mojego. To wielkie szczęście, że mogłam mu towarzyszyć przez te wszystkie lata. Nie da się przecenić radości jaką dzięki wnukowi przeżyłam i tego jak często śmiałam się do łez dzięki niemu. Wspomnienia tego co było i nadzieja na przyszłe wspólne dni grzeją moje serce. Jego życie jest coraz bardziej oddzielne od mojego, ale to co najważniejsze się nie zmieniło. I wciąż kocham go najbardziej na świecie. Na blogu jest dużo anegdot, których bohaterem jest Daniel, bo zostawiałam tu ślad naszych wspólnych zabaw, spacerów i rozmów. Miło wrócić we wspomnieniach do tamtych czasów. 

Żyj kolorowo...

 

 

 

 

 

 

 

Żyj kolorowo, to fajne hasło, więc powtarzam je każdego dnia. Także wtedy, gdy szykuję tabletki dla siebie i księcia małżonka. Garsteczka proszeczków trzy razy dziennie, dużo samozaparcia, jeszcze więcej humoru i już jakoś da się żyć. Niestety z naciskiem na "jakoś". Ale czy wypada bardzo narzekać, gdy człowiek jest już po okresie gwarancji i kończy mu się okres przydatności do życia? No może wypada jak ktoś bardzo chce, ale od narzekania jeszcze nikomu się nie poprawiło.

Nasze zero waste

Gdy pobraliśmy się z księciem małżonkiem zajęliśmy dwa pokoje w moim rodzinnym domu. Mój panieński pokój był  umeblowany meblościanką z Wyszkowa, ale drugi pokój był pusty, bo brat zabrał swoje meble. W tamtym czasie trudno było coś kupić, ale większą przeszkodą był brak pieniędzy. Dlatego poszliśmy do przydomowej komórki i zrobiliśmy przegląd zgromadzonych tam starych gratów. Wyciągnęliśmy mocno zniszczoną dwudrzwiową szafę, dwie małe szafeczki od kompletu sypialnego, kilka półek, trochę sklejki, kilka desek, stary stół i zaczęliśmy renowację tego dziadostwa. Ja robiłam za projektanta i pomocnika, książę małżonek został stolarzem. Gdy już wszystko zostało podcinane, posklejane i połączone w całość półkami to wyszedł z tego całkiem fajny regał.

Post powalentynkowy

W walentynki zadzwoniła do mnie koleżanka z propozycją żebyśmy z księciem małżonkiem odwiedzili ją i jej męża. Zaproszenie bardzo miłe i chętnie bym poświętowała w towarzystwie, ale musiałam odmówić. Serce telepało mi się jak furtka na jednym zawiasie, więc najlepszą atrakcją było łóżko. Cóż, pogoda i smog nie robią mi dobrze, ale ani na jedno, ani na drugie nie mam wpływu. W domu cały czas chodzi oczyszczacz powietrza i to musi mi wystarczyć. Wkurza mnie to, że mam coraz więcej ograniczeń i to takich, o których bym wcześniej nie pomyślała. Bo czy to normalne, że czyste powietrze stało się luksusem? No nie, ale jest w społeczeństwie przyzwolenie na wszelkiej maści kopciuchy (stare piece, stare samochody, kiepski opał), więc jest jak jest.

Polecajki

Dawno nie pisałam na blogu o książkach, które mogłabym polecić. No nie pisałam, bo dużo czytałam, czyli... mam odwrotnie niż Maria Czubaszek, która kiedyś powiedziała, że nic nie czyta, bo musi dużo pisać, żeby zarobić na papierosy i parówki. Ja papierosów nie palę, parówek nie jem, talentu Marii Czubaszek nie posiadam, więc mam czas na lekturę. Przez tydzień czytałam na akord, bo dostałam na krótko trzy ciekawe książki.

Jak już zagaiłam to przejdę do polecajek.

Dzień Przytulania... serdecznie polecam

źródło:internet

Dzisiaj 31 stycznia 2025 roku, a więc obchodzimy Światowy Dzień Przytulania. Jeżeli ktoś na co dzień nie praktykuje obłapiania się z bliźnimi, to ma właśnie świetną okazję do tego, żeby się poprzytulać, dać sobie i innym trochę radości, miłości i czułości. Tak po prostu, po ludzku, bo dotyk potrzebny jest nam nie tylko dla przyjemności, poczucia bliskości z drugim człowiekiem, ale też dla zdrowia.